ساعت شش صبح یکی از روزهای سال 2006 بود که تلفن خانه‌اش زنگ خورد، آن سوی خط یکی از اعضای آکادمی نوبل، از فرسنگ‌ها دورتر حامل خبری مهم برای اورهان پاموک بود. جایزه نوبل آن هم در 54 سالگی! البته چندان شوکه نشد، آنقدر قلمش را باور داشت که می‌دانست بالاخره یک روز مدال طلایی مهم‌ترین جایزه ادبی جهان را در دست می‌گیرد؛ هر چند که گمان می‌کرد دست کم باید منتظر شنیدن این خبر در دهه هفتم زندگی اش باشد. حالا از آن سال، از وقتی متن سخنرانی‌اش، هنگام دریافت نوبل را خواند سال‌ها می‌گذرد و اما ماجرای زندگی این نویسنده ترک تبار خود داستانی‌ست چند جلدی.